Vrijdag 20 december speelden wij dames de laatste wedstrijd van dit kalenderjaar tegen Patria in Zeist. De heenweg was een avontuur op zich, met name het laatste stuk. Volgens de navigatie: maak nu een scherpe bocht naar rechts. Oke, oeps, paaltje midden op de stikdonkere weg. Even in zijn achteruit en opnieuw insteken en hop gearriveerd bij de voetbalvereniging. Ehhh, dit is Jonathan en niet Patria. Auto’s kunnen er niet geparkeerd worden want de plekken zijn alleen maar voor fietsen, scooters en invaliden. Toch maar even de auto neergezet om op onderzoek uit te gaan want we moeten hier toch ergens zijn. Het is nog steeds donker en we gaan op de tast op zoek naar een teken van leven. De kantine van Jonathan is gevuld met bruiloftsgasten die ons niet verder kunnen helpen. In de verte de contouren van een bruggetje dus daar maar eens heen. Aan de andere kant een b&b waar we vriendelijk verwezen worden naar Patria dat even verderop is gelegen. Het is zo donker dat de sterrenhemel goed zichtbaar is. De omtrekken van een gebouw worden vaag zichtbaar, maar pas nadat er een deur opengaat en het licht naar buiten stroomt wordt duidelijk dat we eindelijk bij Patria gearriveerd zijn. De meiden gaan zich gauw omkleden en de bestuurders wordt geadviseerd de auto bij het terrein van Patria te parkeren. Met de zaklamp van de telefoon wordt de weg terug naar de auto’s gevonden. Het blijkt dat we 1 ingang verder moeten hebben welke is afgesloten door een slagboom. We hebben het telefoonnummer van Patria gekregen om zo de slagboom te laten openen. Helaas wordt er niet gelijk gereageerd op het bellen zodat we bijna 10 minuten staan te wachten voordat we het terrein op kunnen. Na onze auto’s dubbel geparkeerd te hebben want er is bijna geen plek, gaan we op de tast op zoek naar ons team. Ineens gaat aan de andere kant van de sloot het licht aan. Blijkt dat we op het terrein van Jonathan de wedstrijd moeten spelen....

Onze meiden beginnen aan de warming up. De tegenpartij is in geen velden of wegen te zien. Pas om klokslag 8 uur komt de scheidsrechter met het team aan gelopen. Er is nauwelijks tijd voor hun om warm te lopen. Wij beginnen dan ook voortvarend aan de wedstrijd en zetten er meteen druk op. Dit resulteert in wat kansjes, maar helaas geen doelpunt.? Dan komt ineens vanuit het duister een nieuwe speelster aan. Tot onze grote verbazing komt ze onmiddellijk het veld in nota bene met trainingsjack aan en sjaal om en ze begint gelijk de lakens uit te delen. Dat ze kan voetballen en goed is blijkt gelijk. Het spel slaat om en Patria voert de druk op. De nieuwe speelster zet de lijnen uit in woord en gebaar. Ze krijgen een aantal flinke kansen. Maar keepster Romy staat goed op haar plek en weet alle ballen te pareren. Bij een eerlijk schouderduel op een meter of 10 aan de zijkant van ons doel gaat de nieuwe speelster neer. Hoewel de scheids in eerste instantie niet fluit roept de speelster “penalty” en tot verbazing van alles en iedereen bij Nederhorst fluit de scheids alsnog en geeft hij daadwerkelijk een penalty! Ongelofelijk, bij al onze wedstrijden is nog nooit een penalty gegeven, en al helemaal niet voor een situatie die eigenlijk niet eens een overtreding is.... Een koelbloedige Romy stopt de penalty!!!! Fantastisch!

De nieuwe speelster spreekt over alles war haar niet zint luidkeels haar ongenoegen uit, zowel tegen haar eigen teamgenoten als tegen de scheids. Had zij in ons team gezeten, dan had zij al mogen gaan douchen, ook al was ze nog zo goed. Helaas was zij wel direct en indirect verantwoordelijk voor de twee doelpunten in de eerste helft.

In de tweede helft passen wij onze tactiek aan. Jip gaat mandekking geven, een rol die op haar lijf geschreven is, want ze speelt de nieuwe speelster helemaal uit de wedstrijd. Het is gewoon genieten. Vervolgens krijgt Tessa het op haar heupen en zij maakt een mooie rush richting het doel en schiet hard in de kruising: 2-1. Meer dan verdiend. Hoewel wij blijven aandringen valt het 2e doelpunt helaas niet. De nieuw speelster raakt steeds gefrustreerder en ze blijft de scheids met opmerkingen bestoken. Deze is het op een gegeven moment zo zat dat hij haar een gele kaart geeft. Hij verzuimt helaas haar daarop voor een tijdstraf het veld uit te sturen. Na nog een paar kansen klinkt uiteindelijk het eindsignaal. We hebben weliswaar verloren, maar zo voelt het zeker niet. We hebben goed gespeeld en dat biedt vertrouwen voor de rest van de competitie. Overigens was de rest van de tegenstander gewoon sportief en werd na afloop vriendelijk de hand geschud. Omdat de kleedkamer bepaald niet schoon is gaan we tegen onze principes in ongedoucht naar huis. Snel weg uit dit zwarte gat! Op de terugweg vinden we toch nog wat licht en warmte bij de McDonalds....

De Dames 18plus wensen iedereen heel Fijne Feestdagen en een gezond en sportief 2020!